میخام از یکی بگم صبح قریب
که شده تو شب تارمون غریب
از غریبی که غریب غریباس
غم ما غربت عطر گل یاس
پسر فاطمه(س) در زمان ما
اون امام مایه امان ما
کی میگه که شیعه بی امام میشه
دست حق روی زمینه همیشه
اونیکه خدا رو ارباب میدونه
برای ماها دعاها! میخونه
اما این زمین باید تشنه بشه
دلا با نیاز آغشته بشه
تا که آب آسمونی بباره
بعد خشکی همه جا سبزه زاره!
ح.الف.اول
کوهنوردی می خواست به قله بلندی صعود کند. پس از سال‌های سال تمرین و آمادگی ، هنگامی که قصد داشت سفر خود را آغاز کند شکوه و عظمت پیروزی را پیش روی خود آورد و تصمیم گرفت صعود را به تنهایی انجام دهد او سفرش را زمانی آغاز کرد که هوا رفته رفته رو به تاریکی می‌رفت ولی قهرمان ما به جای آنکه چادر بزند و شب را زیر چادر به صبح برساند، به صعودش ادامه داد تا این که هوا کاملا تاریک شد. به جز تاریکی هیچ چیز دیده نمی‌شد. سیاهی شب همه جا را پوشانده بود و مرد نمی‌توانست چیزی ببیند حتی ماه و ستاره‌ها پشت انبوهی از ابر پنهان شده بودند.
کوهنورد همانطور که داشت بالا می‌رفت ، در حالی که چیزی به فتح قله نمانده بود، پایش لیز خورد و با سرعت هر چه تمام‌تر سقوط کرد. سقوط همچنان ادامه داشت و او در آن لحظات سرشار از هراس ، تمامی خاطرات خوب و بد زندگی‌اش را به یاد می‌آورد.
داشت فکر می کرد چقدر به مرگ نزدیک شده است که ناگهان دنباله طنابی که به دور کمرش حلقه خورده بود بین شاخه های درختی در شیب کوه گیر کرد و مانع از سقوط کاملش شد. در آن لحظات سنگین سکوت، که هیچ امیدی نداشت از ته دل فریاد زد: خدایا کمکم کن !
ناگهان ندایی از دل آسمان پاسخ داد از من چه می‌خواهی؟
- نجاتم بده خدای من!
- واقعا" فکر می کنی می‌توانم نجاتت دهم؟
- البته ! تو تنها کسی هستی که می توانی مرا نجات دهی.
- پس آن طناب دور کمرت را ببّر!
و بعد سکوت عمیقی همه جا را فراگرفت.
اما مرد تصمیم گرفت با تمام توان مانع از پاره شدن طناب حلقه شده به دورکمرش شود. روز بعد، گروه نجات گزارش داد که جسد منجمد شده یک کوهنورد در حالی پیدا شد که طنابی به دور کمرش حلقه شده بود و تنها دو متر با زمین فاصله داشت...
من و شما چی؟ چه قدر تا حالا به طنابی در تاریکی چسبیدیم به خیال نجات ؟
تا حالا چه قدر حس کردیم که خداوند فراموشمان کرده ؟ یکبار امتحان کنیم؛بیایید طناب رو رها کنیم ...
فقط به عشق ریفیقم حسین جون!
فرق عروسی رفتن پسرها و دخترها
كشاورزي بود كه تنها يك اسب براي كشيدن گاوآهن داشت. روزي اسبش فرار كرد.
همسايه ها به او گفتند: چه بد اقبالي!
او پاسخ داد: ممكن است.
روز بعد اسبش با دو اسب ديگر برگشت. همسايه ها گفتند: چه خوش شانسي!
او گفت: ممكن است.
پسرش وقتي در حال تربيت اسبها بود افتاد و پايش شكست.
همسايه ها گفتند: چه اتفاق ناگواري.
او پاسخ داد: ممكن است.
فرداي آن روز افراد دولتي براي سربازگيري به روستاي آنها آمدند تا مردان را به جنگ ببرند اما پسر او را نبردند.
همسايه ها گفتند: چه خوش شانسي !
او گفت: ممكن است.
و اين داستان ادامه دارد، همانطور كه زندگي ادامه دارد...
يادداشتهايي از يك دوست؛ اثر آنتوني رابينز
بحث این پست بر سر یکسری آدمهای نادر هست که به ندرت در کره خاکی دیده میشوند و بهتر است اصلا" به دنبال آنها نگشته چون یافت نتوان کرد به گزاف. این یک سری اقل، ویژگیهای نامحسوسی دارند که خود نیز از آن بیخبرند و ما نیز هم.
اما سخنی اجمالی و سر جمع شده از حال و احوالات ایشان کتابت و نظارت شده و بیان گردیده که به سمع نظرتان می رسد...
پیش بابایی می روم و از او می پرسم: ازدواج چیست؟، بابایی هم گوشم را محكم می پیچاند و می گوید: این فضولی ها به تو نیومده، هنوز دهنت بوی شیر میده، از این به بعد هم دیگه توی خیابون با دخترای همسایه ها لی لی بازی نمی كنی، ورپریده!
متوجه حرف های بابایی و ربط آنها به سوالم نمی شوم، بابایی می پرسد: خب حالا واسه چی می خوای بدونی ازدواج یعنی چی؟!، در حالی كه در چشمهایم اشك جمع شده است می گویم: بابایی بهتر نیست اول دلیل سوالم رو بپرسید و بعد بكشید؟!، بابایی با چشمانی غضب آلوده می گوید: نخیر! از اونجایی كه من سلطان خانه هستم و توی یكی از داستان ها شنیدم سلطان جنگل هم همین كار رو می كرد و ابتدا می كشید و سپس تحقیقات می كرد، در نتیجه من همین روال را ادامه خواهم...
بابایی همانطور كه داشت حرف می زد یك دفعه بیهوش روی زمین افتاد، باز هم مامانی با ملاقه سر بابا رو مورد هدف قرار داده بود، این روزها مامان به خاطر تمرین های مستمرش در روزهای آمادگی اش به سر می بره و قدرت ضربه و هدفگیری اش خیلی خوب شده، ملاقه با آنچنان سرعتی به سر بابایی اصابت كرد كه با چشم مسلح هم دیده نمی شد.
مامانی گفت: در مورد چی صحبت می كردین كه باز بابات جو گیر شده بود و می گفت سلطان خونه است؟!، و من جواب دادم: در مورد ازدواج، مامانی اخمهاش توی همدیگه رفت و ماهیتابه رو برداشت و به سمت بابایی كه كم كم داشت بهوش می یومد قدم برداشت، مامانی همونطور كه به سمت بابایی می یومد گفت: حالا می خوای سر من هوو بیاری؟! داری بچه رو از همین الان قانع می كنی كه یه دونه مامان كافی نیست؟! می دونم چكارت كنم!، مامانی این جمله رو گفت و محكم با ماهیتابه به سر بابایی زد و بابایی دوباره بیهوش شد.
بعد از بیهوش شدن بابایی، مامان ازم خواست كل جریان رو براش توضیح بدم، منهم گفتم كه موضوع انشا این هفته مون اینه كه ازدواج را توصیف كنید.، بابایی كه تازه بهوش اومده بود گفت: خب خانم! اول تحقیق كن، بعد مجازات كن! كله ام داغون شد!، و مامانی هم گفت: منم مثل خودت و اون آقا شیره عمل می كنم، عیبی داره؟!، بابایی به ماهیتابه كه هنوز توی دستای مامانی بود نگاهی كرد و گفت: نه! حق با شماست!، مامانی گفت: توی انشات بنویس همه ی مردها سر و ته یه كرباس هستند!
بابابزرگ كه گوشه ی اتاق نشسته بود و داشت با كانالهای ماهواره ور می رفت و هی شبكه عوض می كرد متوجه صحبت های ما شد و گفت: نوه ی گلم! بیا پیش خودم برات انشا بگم!، مامانی هم گفت: آره برو پیش بابابزرگت، با هشت ازدواج موفق و دوازده ازدواج ناموفقی كه داشته می تونه توضیحات خوبی برات در مورد ازدواج بگه!
پیش بابابزرگ می روم و بابابزرگ می گوید: ازواج خیلی چیز خوبی است، و انسان باید ازدواج كند ... راستی خانم معلمتون ازدواج كرده؟ چند سالشه؟ خوشـ ...، بابابزرگ حرفهایش تمام نشده بود كه این بار ملاقه ای از طرف مامان بزرگ به سمت بابابزرگ پرتاب شد، البته چون مامان بزرگ هدفگیری اش مثل مامانی خوب نیست ملاقه به سر من اصابت كرد.
به حالت قهر دفترم رو جمع می كنم و پیش خواهر می روم، نمی دانم چرا با گفتن موضوع انشا در چشمانم خواهرم اشك جمع می شود، و وقتی دلیل اشك های خواهر رو می پرسم می گوید: كمی خس و خاشاك رفت توی چشمم!، البته من هر چی دور و برم رو نگاه می كنم نشانی از گرد و خاك نمی بینم، به خواهر می گویم: تو در مورد ازدواج چی می دونی؟ و خواهرم باز اشك می ریزد.
ما از این انشا نتیجه می گیریم بحث در مورد ازدواج خیلی خطرناك است زیرا امكان دارد ملاقه یا ماهیتابه به سرمان اصابت كند، این بود انشای من، با تشكر از اهالی خانه كه در نوشتن این انشا به من كمك كردند!
ارژنگ حاتمی
من و تو؛ یونس و ماهی
این جا، جای دعاست و من باید دعا کنم؛ چرا که؛ فستجبناله و نجیناه من الغم فکذلک ننجی المؤمنین (تو پاسخ خواهی داد)
پس جای خالی را با اللهم عجل لولیک الفرج پر می کنم.
درست است من مانند پیامبر تو؛ یونس نیستم. من بنده ای ناپاکم که این جملات را با شرم بر زبان می آورم؛ شاید هم مانند ماهی باشم، ماهی ای که در دریای لطف تو غرق شده و برای عزیزی که در دلش جای دارد دعا می کند ... آری من همان ماهی هستم. در دلم یونس نیست که عزیزتر از یونس است. عزیزی که در دل من جای دارد مانند یونس ترک اولی نکرده است که مستحق خشم تو شود؛ که او به خواست تو و به خاطر ناپاکی مردمانش به دیار غربت عزیمت گزیده است.
خواست تو این بود که دل ماهی جایگاه یونس(پیامبرت) شود و حتما این بار هم خواست تو بوده که دل من جایگاه امام و حجت تو شود.
درد ماهی را باتمام وجود احساس می کنم. سخت است که چنان وجود عظیمی را در خود جای دهی و هر لحظه خود را مسبب اسارتش بدانی، اما نتوانی او را به ساحل نجات برسانی. سخت است که درون دل ظلمتکده ی تو جایگاه ولی خدا باشد و تو خود را حتی لایق این وجود عظیم ندانی؛ صبری در راستای صبر خدا و ولی خدا داشتن چقدر سنگین است، صبری که ماهی باید به تک تک اعضایش یاد دهد.
پس ای وجود لرزان من! آرامشت را حفظ کن. مبادا از جاهایی عبور کنی که عزیزی که در دل توست عذاب بکشد، مبادا هر چیزی را، حتی عشق و یاد هر چیزی جز او را در خود راه دهی که آزارش دهد، مبادا...
خدایا! یونس درون من روز و شب را دعا می کند، خدایا! اگر مشیت تو این بود که یونس در دل ماهی 100 سال درد غربت بکشد، کاش 1170 سال صبر و غربت برای یونس من کافی باشد. ای کاش همین امسال یونس مرا به ساحل نجات برسانی...
اللهم عجل لولیک الفرج
دلم هوای گل فاطمه گرفته! عجب
دلم هوای تو دارد درین هوای رجب
مرا که با گهرپربهات نسبت نیست
ولی دل کم وتاریک من چرا جاریست؟
سراغ بحر تو از جویبارها گیرد
برای لحظه ای از بوی روت میمیرد
خدای عشق تویی سوی کیست قبله من؟
مرا غبار قدمهای توست مشک ختن
اگرچه کورم وچشمم ندیده نور تو را
چشیده جان و دلم گرمی حضور تو را
حسین
هركه با بدان نشیند،
اگر طبیعت ایشان را هم نگیرد،
به طریقت ایشان متهم گردد.
همیشه به یاد داشته باشیم كه چهار چیز است که نمی‌توان آنها را دوباره بازگرداند :
1. سنگ ........ پس از رها کردن!
2. سخن ............ . پس از گفتن!
3. موقعیت ... پس از پایان یافتن!
4. و زمان ........ پس از گذشتن!
آدمها با هم برابرند، اما پولدارها محترمترند؛
همه آدمها با هم برابرند، اما دخترها پرطرفدارترند؛
همه آدمها با هم برابرند، اما بچه ها واجبترند؛
همه آدمها با هم برابرند، اما خانمها مقدمترند؛
همه آدمها با هم برابرند، اما سیاهها بدبختترند و سفیدها برترند؛
البته تبعیضی در كارنیست...
در كل همه آدمها با هم برابرند ،
اما بعضیها برابرترند ....!!!
زن جوانی در سالن فرودگاه منتظر پروازش بود. چون هنوز چند ساعت به پروازش باقی مانده بود، تصمیم گرفت برای گذراندن وقت کتابی خریداری کند. او یک بسته بیسکوئیت نیز خرید و بر روی یک صندلی نشست و در آرامش شروع به خواندن کتاب کرد.
مردی در کنارش نشسته بود و داشت روزنامه می‌خواند. وقتی که او نخستین بیسکوئیت را به دهان گذاشت، متوجه شد که مرد هم یک بیسکوئیت برداشت و خورد. او خیلی عصبانی شد ولی چیزی نگفت. پیش خود فکر کرد : بهتر است ناراحت نشوم. شاید اشتباه کرده باشد.
ولی این ماجرا تکرار شد. هر بار که او یک بیسکوئیت برمی‌داشت، آن مرد هم همین کار را می‌کرد. اینکار او را حسابی عصبانی کرده بود ولی نمی‌خواست واکنشی نشان دهد. وقتی که تنها یک بیسکوئیت باقی مانده بود، پیش خود فکر کرد : حالا ببینم این مرد بی‌ادب چکار خواهد کرد؟ مرد آخرین بیسکوئیت را نصف کرد و نصفش دیگرش را خورد. این دیگه خیلی پرروئی می‌خواست! زن جوان حسابی عصبانی شده بود.
در این هنگام بلندگوی فرودگاه اعلام کرد که زمان سوار شدن به هواپیماست. آن زن کتابش را بست، چیزهایش را جمع و جور کرد و با نگاه تندی که به مرد انداخت از آنجا دور شد و به سمت دروازه اعلام شده رفت. وقتی داخل هواپیما روی صندلی‌اش نشست، دستش را داخل ساکش کرد تا عینکش را داخل ساک قرار دهد و ناگهان با کمال تعجب دید که جعبه بیسکوئیتش آنجاست، باز نشده و دست نخورده!
خیلی شرمنده شد! از خودش بدش آمد ... یادش رفته بود که بیسکوئیتی که خریده بود را داخل ساکش گذاشته بود. آن مرد بیسکوئیت‌هایش را با او تقسیم کرده بود، بدون آن که عصبانی و برآشفته شده باشد! در صورتی که خودش آن موقع که فکر می‌کرد آن مرد دارد از بیسکوئیت‌هایش می‌خورد خیلی عصبانی شده بود. و متاسفانه دیگر زمانی برای توضیح رفتارش و یا معذرت‌خواهی نبود.
گل مظهر زیبائیست
زیبائی این دنیا
اما فقط این امروز
اما فقط این فردا
گل نیست حقیقت چون
یادیست ز زیبایی
یاد آور آن مطلق
یاد آور آن زیبا شعر از خودم
سلام خوش اومدی به وبلاگ من
سلام هومن! سلام حسن یاسمن!
آخی!! دلت گرفته یا که شادی؟
ممنون که اومدی و کردی یادی
امیدوارم دلت باغستون باشه
شادیهای عمرت فراوون باشه!
آسمونت آبی لپّات عنابی
پیشونی بختتم آفتابی!!!!
میگی بدم! بدی! بده! خوب آره
ولی بدی تو زندگی میگذره!
خیلی خوب! از نظر فراموش نکن!
هیچ وقت به حرف شیطونه گوش نکن!
به امید حضور گرم نگات!
خداحافظ دست علی بهمرات!
شعر از خودم
دیروز شیطان را دیدم.در حوالی میدان،بساطش را پهن کرده بود؛ فریب می فروخت. و مردم دورش جمع شده بودند،هیاهو می کردند و هول می زدند و بیشتر می خواستند.
توی بساطش همه چیز بود: غرور، حرص،دروغ و خیانت، جاه طلبی و قدرت.
هر کس چیزی می خرید و در ازایش چیزی می داد.
بعضی ها تکه ای از قلبشان را می دادند و بعضی پاره ای از روحشان را. بعضی ها ایمانشان را می دادند و بعضی آزادگیشان را.
شیطان می خندید و دهانش بوی گند جهنم می داد. حالم را بهم می زد، دلم می خواست همه ی نفرتم را توی صورتش تف کنم.
انگار ذهنم را خواند،موذیانه خندید و گفت: من کاری با کسی ندارم، فقط گوشه ای بساطم را پهن کرده ام و آرام نجوا می کنم، نه قیل وقال می کنم و نه کسی را مجبور می کنم چیزی از من بخرد؛ می بینی آدم ها خودشان دور من جمع شده اند!
جوابش را ندادم. آن وقت سرش را نزدیکتر آورد و گفت :البته تو با اینها فرق می کنی.
تو زیرکی و مؤمن. زیرکی و ایمان آدم را نجات می دهد. اینها ساده اند و گرسنه. به جای هر چیزی فریب می خورند..
از شیطان بدم می آمد،حرفهایش اما شیرین بود..گذاشتم که حرف بزند و او هی گفت و گفت.
ساعتها کنار بساطش نشستم.تا اینکه چشمم به جعبه ی عبادت افتاد که لابه لای چیزهای دیگر بود. دور از چشم شیطان آن را برداشتم و توی جیبم گذاشتم.
با خودم گفتم: بگذار یکبار هم شده کسی چیزی از شیطان بدزدد. بگذار یکبار هم او فریب بخورد..
به خانه آمدم و در جعبه ی کوچک عبادت را باز کردم. توی آن اما جز غرور چیزی نبود!!!
جعبه ی عبادت از دستم افتاد و غرور توی اتاق ریخت.
فریب خورده بودم...
دستم را روی قلبم گذاشتم،
نبود...!
فهمیدم که کنار بساط شیطان...
تمام راه را دویدم،تمام راه لعنتش کردم،تمام راه خدا خدا کردم. می خواستم یقه ی نامردش را بگیرم،عبادت دروغی اش را توی سرش بکوبم وقلبم را پس بگیرم..
به میدان رسیدم.
شیطان اما نبود.
آن وقت نشستم و های های گریه کردم،از ته دل.
اشکهایم که تمام شد،بلند شدم بلند شدم تا بی دلی ام را با خود ببرم، که صدایی شنیدم.
صدای قلبم را....
پس همان جا بی اختیار به سجده افتادم و زمین را بوسیدم.
دلا یاران سه باشند ار بدانی
زبانی اند و نانی اند و جانی
به نانی نان بده از در برانش
محبت کن به یاران زبانی
ولیکن یار جانی را نگه دار
به راهش جان بده تا می توانی
چه فرق می کند در ابتدای راه باشم یا در انتهای راه
وقتی به تو ختم نمی شود...
برگرفته از وبلاگ nano2002
قفس به بود بلبلی را که نالد شب و روز
شب و روز
در آشیان از جدایی
جدایی...
این روزها که می گذرند سرد و خشک
هرچند با خوشی..
هرچند با کنایه ای از طعم خامشی...
مسحور مانده ام،
کآخر چه می شود..
این روزها که می گذرند سرد و خشک
هرچند بی بلا..
آکنده از دقایق صد نوحه و دعا...
مسحور مانده ام،
کآخر چه می شود..
تنهایی و شب و کابوس بی شمار
چشمان خیره بر در و بر درد بی حصار
آخر چرا من دیوانه و ملول
از رنج روزگار..
از غربتی سیاه..
از لخته های مانده به جا روی شاه راه،
آنجا که روزگار، زمخت و کج و عبوس،
مخلوط با ستم!
او را زمن گرقت..
دستان نرم و نازکش از دست من ربود!
بر جای مانده ام؟
بی او، بدون رامش آغوش گرم او،
بر خاک مانده ام..
رفتی و من بدون سایه چشمان روشنت
در زیر آفتاب سیاه و خموش و سرد،
با قلب پاره پاره و دستان بی پناه،
چشمان خیس و سینه غمناک و پر ز آه،
همچون پیاده ی جامانده بین راه..
بر جای مانده ام..
بر خاک مانده ام..
این روز ها که می گذرند سرد و خشک
هرچند با خوشی..
هرچند بی بلا..
هرچند در کنار دفتر یادت، و عکس ها..
بر جای مانده ام،
آخر چه می شود؟
بی تو...
یونس
قصيده حميد سبزواري براي ولادت حضرت علي (ع)
من چون مديح گويم آن يكه مرد را
اي سيد ما و اي مولاي ما،فداي دردهاي دلت،تو كانون انعكاس نور ولي عصر و خورشيد زمين و زماني و بار امتي به دوش توست،دوشي كه عليوار بار يتيمي امت اسلام را برخود تحمل مي كند،آه از فاصله اي كه با تو دارم ،فكر و ذهن كوچك من و درك ناقص من كجا و رهيافتن به اوج استواي عرشي تو كجا؟ و حال آنكه تو حجت حجت اللهي و سايه لطف حضرت بقيۀ الله.