سرباز صفر جنگ نرم!

منع برگزاری کنسرت، قانونی یا غیر قانونی؟!

برخی افراد که هر روز به بهانه ای علیه امام جمعه انقلابی مشهد جو سازی می کنند این روز ها سخن از خلاف قانون بودن کار ایشان می گویند و این در حالی است که :

١_ سالها در زمان حضور تولیت سابق آستان قدس،حضرت آیت الله طبسی رحمه الله این منع وجود داشته ولی انگار این اغراض سیاسی در جو سازی رسانه ای موجود نبوده است.

٢_ خود شخص استاندار خراسان به شدت با موضوع برگزاری کنسرت در مشهد الرضا مخالف است و در واکنشی رسمی بیان داشته است:

بنده یکبار عنوان کردم که بیایید برخی ملاحظاتی را که در عرصه کنسرت وجود دارد به صورت ضابطه در آوریم اما عده‌ای واکنش نشان دادند...در صورتی که من بارها گفته‌ام و به آیت الله علم الهدی نیز گفته‌ام که به هیچ عنوان قائل به برگزاری کنسرت در شعاع چند کیلومتری حرم رضوی نیستم.

٣_ کسانی که دم از غیر قانونی بودن این حرکت می زنند بعید است چیزی از شورای فرهنگ عمومی استان که عهده دار چنین مسائلی است و به ریاست امام جمعه مرکز استان برگزار می شود نشنیده باشند! که این نهاد قانونی در تمامی استان های کشور وجود دارد و به فراخور زمان و مکان در مورد مسائل فرهنگی استان تصمیم گیری می کند.

۴_ با وجود ساز و کار قانونی و همچنین مخالفت های آشکار علمای مشهد با برگزاری کنسرت در مشهد در تایید این تصمیم قانونی، پر واضح است که چنین جنجال سازی ها و دروغ پراکنی هایی با اغراض سیاسی و هدف تحت الشعاع قرار دادن برخی مسایل و موضوعات از قبیل مسایل زیر انجام می شود:

☑️ ناراحتی مردم از ناکامی های برجام و وعده های محقق نشده در پسابرجام.

☑️ موضوع حقوق های نجومی و ذخیره نظام خواندن این افراد بدنام.

☑️ موضوع ناکامی های دولت در برطرف کردن رکود و پیگیری اقتصاد مقاومتی.

برچسب‌ها: کنسرت

+ نوشته شده در چهارشنبه سوم شهریور ۱۳۹۵ ساعت 9:35 توسط حسین ابراهیمی |

حاشیه های مهمتر از متن در جنجال کنسرت

اگر عادت ها و جریان غالب را کنار بگذاریم و ذهن را خالی کنیم، آنگاه قضاوت نماییم،می توانیم پاسخ درستی به این سوال بدهیم که آیا نباید شهری که می خواهد مرکز قداست و معنویت و گفتمان مذهبی باشد با شهر های دیگر فرق نماید؟

اگر روزی با هزار امید و آرزوی معنوی برویم کربلای امام حسین علیه السلام و بعد در شارع العباس در یک بیلبورد تبلیغاتی بزرگ ببینیم برگزاری کنسرت موسیقی همراه با نوازندگی زنان چه حالی می شویم؟

چرا فکر می کنیم یک پدیده اجتماعی خاص در همه شهرها با فرهنگ ها و شهروند ها و فضای شهری مختلف باید وجود داشته باشد؟ در حالی که فضای غالب مخالف وجود آن پدیده در آن شهر هست.

بحثی که در مورد کنسرت های موسیقی مطرح است صرفا بحث نواختن موسیقی و خوانندگی نیست، بلکه بحث فرهنگ حاکم بر این جلسات است، فقط موضوع آن جرقه ای نیست که در این جلسه می خواهد بخورد بلکه موضوع آتش نهفته ای است که در این سو برای گُر گرفتن منتظر آن است.

جالب اینجاست که اینطور موضوعات و جنجال ها به اولویت مسئولین و رسانه های دولت بدل می شود در حالی که مثلا موضوع مهم غارت دولتی بیت المال در فیش های حقوقی آنچنانی در سطح کشور و محرومیت های فراوان فرهنگی اقتصادی در حاشیه مشهد مطرح است که با این جنجال سازی های هدفدار رسانه ای در حاشیه قرار می گیرد،
در حالی که فعالیت ستاد حاشیه شهر زیر نظر حضرت آیت الله علم الهدی در این موضوع کاملا چشمگیر و روشن است،بی شک این موضوع نظر همگان را جلب می کند که دولت باید به جای فرافکنی های مختلف، در باب وظایف اصلی خود گزارش عملکرد خود در خصوص اقتصاد و فرهنگ و … ارائه نماید.

امروز این رسانه ها مشکلشان تنها با شخص حضرت آیت الله علم الهدی نیست چرا که نظر همه علما و خانواده بزرگ طلاب و مذهبیون مشهد در موضوع کنسرت همانند نظر ایشان است و اصلا ایشان به عنوان نماینده این گروه عظیم سخن می گوید، مشکل این موج رسانه ای افراد معلوم الحال که متاسفانه دولت هم در جهت مدیریت ذهن مردم بر این موج سوار است با تمام این قشر و این تفکر است همان دولتی که از آقای شجریان حمایت جدی می کند، شجریانی که به رهبر کبیر انقلاب دهن کجی می کند و به صراحت تاریخ هزار و چهارصد ساله دین را دشمن خود و کار خود می خواند، در حالی که دشمن قسم خورده دین و حق و حقیقت، کسی جز شیطان و دوستان او نیستند.
آنچه مشخص است، اسلام دستور به تفریح و نشاط سالم داده است و باید این آقایان پاسخ دهند که آیا تنها راه ایجاد نشاط و شادی در این جامعه ی مذهبی برگزاری کنسرت است؟

برچسب‌ها: کنسرت, مشهد, علم الهدی

+ نوشته شده در چهارشنبه سوم شهریور ۱۳۹۵ ساعت 0:30 توسط حسین ابراهیمی |

اي سيد ما و اي مولاي ما،فداي دردهاي دلت،تو كانون انعكاس نور ولي عصر و خورشيد زمين و زماني و بار امتي به دوش توست،دوشي كه عليوار بار يتيمي امت اسلام را برخود تحمل مي كند،آه از فاصله اي كه با تو دارم ،فكر و ذهن كوچك من و درك ناقص من كجا و رهيافتن به اوج استواي عرشي تو كجا؟ و حال آنكه تو حجت حجت اللهي و سايه لطف حضرت بقيۀ الله.
اي سيد و مولاي من ،اي كاش عنايت الهي تو و نور يد اللهي تو شامل حال اين بنده كمترين بشود تا هيچ گاه جمال معشوق از صفحه چشمم پاك نشود و توان آن را داشته باشم تا در كاروان بسيجيان تو با شم هم آنان كه گرد و غبار پايشان نور معرفت بر قلبها مي نشاند.
مني كه چشمهاي نيمه كوري دارم و گاهي تنها گرماي نور الهي را در پيش رويم احساس مي كنم ، دريچه اي از نور در طريق قرب تو مي بينم كه تنها طريق رسيدن به باب الله است يادم از سخن آن يگانه يار ولي عصر بهجت عارفان ـ كه خدايش رحمت كند ـ افتاد كه مردم را به استقبال از تو مي خواند كه استقبال از تو استقبال از ولايت الله است1.
آه اي كساني كه دوست داريد بدانيد تا در پيشگاه امام زمان عليه آلاف التحيه و الثناء چگونه ايد؛ ميزان ولايت حق و لطف جاري خداي تبارك وتعالي كه هميشه حجت را پيش چشم همگان تمام مي كند،در مقابل شماست!، با او چه كرديد!؟ امر او نسبت به شما چگونه بوده است؟ نكند نداي "اني جعلته عليكم حاكما"* را از ياد برده و دست رد بر سينه هدايت زده ايد! كه اگر اينگونه ايد بايد بگويم كه "هي علي حد الشرك باالله" و الرد علي بقيۀ الله.
از خداوند عزيز حكيم مي خواهيم كه به حق ولي عصر ما را مطيع حاكميت هميشگي خويش بر نفوس و زندگيمان قرار دهد تا در ايمانمان منفعتي يابيم و با ياري ولايت كسب خير نماييم براي فردايي كه "لا ينفع نفسا ايمانها لم تكن آمنت من قبل او كسبت في ايمانها خيرا"(قسمتي از زيارت آل ياسين)
*در حديثي كه در كتاب ولايت فقيه امام خميني و علامه مصباح يزدي آمده امام عليه السلام فقيه عادل را حاكم بر مردم قرار ميدهند و رد بر او را رد بر اهل بيت عليهم السلام و رد بر خدا و در حد شرك به خداوند بيان مي فرمايند.
1-نقل از حجةالاسلام آقاتهرانی

ای کسانی که دم از ولایت می زنید و خود را ولایی می دانید! ای آنانی که چشمتان به نگاه امیرتان است ، گناه اراده انسان را در راه حسینی شدن سست می کند، گناهکار همانطور که از خدای تعالی جداست از اولیای او نیز جداست!.

ان الله یعلم السر و اخفی! این دهان توست که می گوید اگر آقا بگوید برو ! می روم، اما هیچ با خود اندیشیده ای که دل باید در گرو او باشد، دلت باید مجذوب او باشد و قلبی که دوده گناه بر در و دیوار آن نشسته باشد هیچگاه نور زهرایی ولی را منعکس نمی کند و همیشه بی نور و دور خواهد ماند.

همیشه با خود می گفتم کاش من هم از آنهایی بودم که آقا به آنها توجه و عنایت خاص دارند، آنهایی که باری از اندوه دل او برمی دارند، اما میدانم که این شدنی است.

باید برای خشنودی رب العالمین برخواست و پا در مسیر ولایت نهاد و چشم از نامحرم پوشاند وبدانید که هیچ سعادتی از لبخند او به شما شیرین تر نیست!.

.................................................

اما اینکه خود "را سرباز صفر " خواندم چون من و دوستانم هرگز ادعای نخبه فکری بودن را نداریم(مدعی بودن بود در دین عاشق اتهام!) و تنها از جان ودل خواستاریم در طریق اطاعت از ولی گام برداریم و در این طریق سربازی ، سرباز صفر خوبی بودن هم افتخار است، باشد که او به ما درجه رضایت خویش را اعطا کند.

***
بنده حسین ابراهیمی
طلبه رشته تخصصی کلام اسلامی و درس خوانده در مدرسه علمیه معصومیه (قم)

متاهل
علاقمند به هنر......

وهنر آنست كه بميري پيش از آنكه بميرانندت.(شهيد سيد مرتضي آويني)

و اما شهادت...

شهادت مهر تایید خدای رحیم بر پرونده بندگان خاص خود است؛ شهادت ضلعی از مختصات انسان کامل است؛عشق به شهادت خبر از خیلی چیز ها می دهد؛

عشق به شهادت خبر از رابطه ای عمیق با مبدا عالم می دهد، آنگاه که دور افتاده ای از اصل، روزگار وصل خویش را می جوید؛

عشق به شهادت نسیمی است که از گلستان محبت و دلدادگی حضرت اباعبد الله علیه السلام می وزد و بویش گرمای این محبت را در دل عشاق شعله ور تر می نماید.

جوانان پاک این مرز و بوم ؛همان ها که الفبای عشق و دلدادگی را از کودکی آموخته اند، همان ها که خدای رحمان و رحیم در شب های قدر به العفو العفو گفتن های آنان پیش ملائکه اش مباهات می کند، همان ها که پروانه وار گرد شمع نورانی ولایت فقیه می گردند و ذکر لبشان دعای برای ظهور منتقم آل محمد است آشنای دیرینه شهادنتد.

لبخند آن معشوق حقیقی و آن فرشته پرور و زیبایی گستر چیزی نیست که قلب های قفل انسان های مادی راهی به درک آن داشته باشد و همین لبخند است که جوان پاک و ملکوتی و مطلق گرای ایران زمین را مست می نماید و شهادت یعنی فهم اینهمه زیبایی.

حسین جان سر افکنده ام چون حر،مرا بپذیر و بر گناه فراوانم خرده مگیر،ای شاه قلوب که نامت نقش دلهاست،آنچه در دل سیاه من نور امید می تاباند و افسردگیم را به مشتاقی تبدیل می کند،قصه تو با غلام سیه روی است،آیا می شود؟ ،حسین جان تویی آن باب الهی که هیچ گاه بر بنده گنه کار بسته نیست و آن روی رحمت که هیچ گاه چشمه عنایتش دور از جان و دلهای خسته نیست.

حسین جان،چرا حلاوت نامت را پیوسته نچشم که مرا توشه ای جز یاد تو نیست،کشتی نجات و دستگیری محرمت دوباره به راه افتاده و ما در راه افتادگان در حسرت فراز عرشه حسینی شدن نگاه امید به عنایت تو داریم و پیوسته سلام پر طمع به پیشگاه تو و بزرگ یاران تو عرضه می داریم،باشد که علیک تو برکت جانمان شود؛اما رشته های نجات افکنده از سفینه تو اصحاب باوفای تواند،

سلام بر مسلم تنهای کوچه های بی وفای کوفه،سلام بر حبیب پیر رکاب اباعبدالله،سلام بر قاسم بن الحسن همان شیرین کام از حلاوت حسینی شدن،سلام بر فداییانی که بودند و ماندند و پیام وفاداری در رکاب ولی را به مدعیان ولایتمداری رساندند،

حسین جان سلام بر اسماعیل اربا اربا شده تو که سیراب از پیمانه محمدی بود و اباالفضل،اباالفضل،اباالفضل که مناجاتی جدا بایدم با اباالفضل بر منی که کامم آشنا با مشت مشت آبهای غفلت و دنیا زدگی است که از سر بی وفایی به اربابم به کام رسانده ام و هیچ گاه او و خانواده کریمش را به مشک لبیکی وفادارانه مهمان نکرده ام؛کاش در کربلای آخرالزمانی روزهای زندگیم چنان دستگیریم نمایی که لحظه آخر،لبخند رضوان را بر لبان بهشتی ات تماشا کنم.

السلام علی الحسین و علی علی بن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین.

قصه جوانی، قصه کامگیری و کامیابی است اما کام چیست؟ و ناکام کدام است؟ افقهای جوانی انسان را به حرکت و جنبش وامی دارد اما شیب این افق تا کدامین اوج است؟
از قند تا کام دلبر شیرینی تصور دارد و هرلبی را فهم و لیاقت وصالی است و این در گرو همت ها و اهتمام هاست، هر چه فهم انسان بیشتر می شود و روح او وسعت می یابد دلبستگی های پیشین رنگ می بازند و نگاه در پی جلوه ای کاملتر و شکوهی بیشتر است،
اما مورچه ای را چه به تصور گستردگی عالمی! ؛ گرفتار دربند امیال و هوسها چه تصوری می تواند از آزادی معنوی داشته باشد؟ آری ، حکایت،حکایت دل بستن و دل باز کردن است که در این عرصه دنیا هرکه خیمه دل را جایی برپا می کند، عده ای دره ها وبعضی درقله ها !، هر نگاهی در این دنیای رنگ و فریب میله های زندان دنیا و مرز اسارت و آزادی را نمی بیند.
دلبر ابتدا در ذکرو یاد انسان می آید پا به دین قلم رو می گذارد و پس از تصرف این جاست که فکر و دل وزندگی انسان را تسخیر می کند، صحبت از گسستن بند دنیا و پذیرفتن بندگی حق است؛
سخن از دیدن جمال یار در محضر حی علی الصلاة و تکبیر گفتن است، او را که بزرگترین دیدی، دیگر چشم تو را پر می کند و جز او را نمی بینی، رو از دیگری بر می گردانی تا او به تو رو کند، دنیا را بر خود حرام می کنی و احرام عشق می بیندی تا محرم دیدار شوی، آری سخن از کام روح، سخن از معراج است؛ سخن از قهقهه مستانه شادی و وصول و حیات جاودان عند الرب است، خوشا به حال جوانی که کامیاب شهادت است .
.................................................

وب نوشته های حسین ابراهیمی پیرامون مذهب، فرهنگ، سیاست و اجتماع

منع برگزاری کنسرت، قانونی یا غیر قانونی؟!

حاشیه های مهمتر از متن در جنجال کنسرت

نوشته‌های پیشین

آرشیو موضوعی

برچسب‌ها

نویسندگان

پیوندها